«ΈΝΑ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΟΥ ΠΟΠ ΔΙΣΚΟΥ», υποστήριξε ο Brian Eno στο καλοκαιρινό τεύχος του Artforum το 1986, «είναι ότι ο ήχος του είναι περισσότερο χαρακτηριστικό παρά η μελωδία ή η δομή συγχορδίας του ή οτιδήποτε άλλο».Η έλευση της τεχνολογίας ηχογράφησης και των συνθεσάιζερ είχε ήδη διευρύνει εκθετικά τις ηχητικές παλέτες των συνθετών και το μουσικό ενδιαφέρον δεν αφορούσε πλέον μόνο τη μελωδία, τη σειριοποίηση ή την πολυφωνία, αλλά τη «διαρκή ενασχόληση με νέες υφές».Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, η συνθέτης, εικαστικός και η εξαιρετική Marina Rosenfeld έχει δημιουργήσει μια βιβλιοθήκη διπλών πλακών—αυτές τις σπάνιες, πολύτιμες πλάκες αλουμινίου επικαλυμμένες με λάκα και χαραγμένους με τόρνο που χρησιμοποιείται ως δοκιμαστική συμπίεση του οποίου βινύλιο για μαζική διανομή αντιγράφεται—που αποθηκεύει τα συστατικά μέρη των ξεχωριστών ηχητικών τοπίων της: βουητά πιάνα, γυναικείες φωνές, ημιτονοειδείς κυματισμούς, σπασίματα, κροτίδες και σκάνες.Αποσπάσματα ολοκληρωμένων συνθέσεων φτάνουν επίσης σε αυτούς τους μαλακούς δίσκους, όπου, κατά τη διάρκεια των επαναλαμβανόμενων περιστροφών, παραμορφώνονται και οι αυλακώσεις τους φθείρονται.(Η σύγχρονη Ζακλίν Χάμφρις του Ρόζενφελντ αποδίδει τους παλιούς της πίνακες σε γραμμές ασκικωδών και τους μεταξοτυπεί σε νέους καμβάδες σε μια παρόμοια ανάλογη πράξη συμπίεσης πληροφοριών).Γυαλίζοντας και αναμειγνύοντας τα δύο της τράπουλα, τα οποία περιγράφει ως «μηχανή μεταμόρφωσης, αλχημιστής, παράγοντας τόσο της επανάληψης όσο και της αλλαγής», η Ρόζενφελντ αναπτύσσει τις διπλές πλάκες της σε μυριάδες μουσικούς σκοπούς.Ο ήχος, αν και δεν είναι ακριβώς ποπ, είναι πάντα αναγνωρίσιμα δικός της.
Τον περασμένο Μάιο, τα πικάπ του Rosenfeld συνάντησαν το modular synthesizer του πειραματικού μουσικού Ben Vida για μια περίοδο αυτοσχεδιασμού στη Fridman Gallery για να γιορτάσουν την κυκλοφορία του συνεργατικού τους δίσκου Feel Anything (2019).Κανένα από τα δύο δεν χρησιμοποιεί παραδοσιακά όργανα και η μέθοδος του Vida είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από εκείνη του Rosenfeld.Ενώ μπορεί να αντλήσει μόνο από μια βιβλιοθήκη προηχογραφημένων δειγμάτων (το πικάπ, σύμφωνα με τα λόγια της, «δεν κάνει περισσότερα από το να παίζει αυτό που υπάρχει ήδη»), συνθέτει κάθε ήχο ζωντανά.Βγαίνοντας έξω από το πλήθος, οι δυο τους πήραν τις θέσεις τους πίσω από τις αντίστοιχες εξέδρες τους.Σε συνεντεύξεις, η Vida και ο Rosenfeld έχουν τονίσει ότι ενώ κάποιος πρέπει να ξεκινήσει το σόου κατά τη διάρκεια των αυτοσχέδιων παραστάσεων τους, κανένας καλλιτέχνης δεν προορίζεται να οδηγήσει τον άλλον.Τη συγκεκριμένη νύχτα ο Ρόζενφελντ ανέβηκε, γύρισε στη Βίντα και ρώτησε: «Είσαι έτοιμος να παίξεις;»Κουνώντας καταφατικά το κεφάλι προς αμοιβαία αναγνώριση, έφυγαν.Ο έλεγχος της Ρόζενφελντ στα καταστρώματα και τα πιάτα της δεν είναι παράλογος, η εύκολη δεξιοτεχνία της φαίνεται από την ηρεμία της καθώς πιάνει άλλο ένα οξικό άλας ή κάνει τόσο δυνατά κουνήματα στο κουμπί της έντασης ώστε σχεδόν να χτυπήσει το ποτήρι νερό της.Τίποτα στην έκφρασή της δεν έδειχνε ανησυχία ότι μπορεί να πέσει.Σε ένα ασορτί τραπέζι που βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα, ο Βίντα αποκόμισε απερίγραπτα μπαλώματα και τόνους από το ογκώδες συνθεσάιζερ του με μικρές αλλαγές και τον χειρισμό μιας ταραχής από πολύχρωμα κορδόνια μπαλωμάτων.
Για τα πρώτα δεκαπέντε λεπτά, κανένας από τους ερμηνευτές δεν σήκωσε μια ματιά από τα όργανά του.Όταν ο Rosenfeld και η Vida τελικά αναγνώρισαν ο ένας τον άλλον, το έκαναν στιγμιαία και διστακτικά, σαν να απρόθυμοι να παραδεχτούν τη συνενοχή τους στην πράξη παραγωγής ήχου.Από το 1994, όταν ανέβασε για πρώτη φορά την Sheer Frost Orchestra με δεκαεπτά κορίτσια που έπαιζαν ηλεκτρικές κιθάρες στο πάτωμα με μπουκάλια βερνικιού νυχιών, η πρακτική της Rosenfeld έχει ανακρίνει τόσο τις διαπροσωπικές όσο και τις ενδοπροσωπικές σχέσεις των συχνά ανεκπαίδευτων ερμηνευτών και του αιχμάλωτου κοινού της και ασπάστηκε την υποκειμενικότητα. του στυλ.Το ενδιαφέρον της έγκειται σε αυτό που ο πειραματιστής Τζον Κέιτζ διέγνωσε αρνητικά ως την τάση του αυτοσχεδιαστή να «γλιστρήσει ξανά στις προτιμήσεις και τις αντιπάθειές του και στη μνήμη του», έτσι ώστε «να μην καταλήξουν σε καμία αποκάλυψη που δεν γνωρίζουν. ”Το όργανο του Ρόζενφελντ λειτουργεί απευθείας μέσω του μνημονικού — οι μη επισημασμένες διπλές πλάκες είναι τράπεζες μουσικής μνήμης που αναπτύσσονται πιο αποτελεσματικά από εκείνους που είναι πιο εξοικειωμένοι με το περιεχόμενό τους.Πράγματι, συχνά χρησιμοποιεί έξυπνα δείγματα πιάνου, του οργάνου στο οποίο εκπαιδεύτηκε κλασικά, σαν να ανασκάπτει μια απωθημένη νεολαία.Αν ο συλλογικός αυτοσχεδιασμός προσεγγίζει κάτι σαν μια συζήτηση όπου όλα τα μέρη μιλούν ταυτόχρονα (ο Κέιτζ το συνέκρινε με μια συζήτηση στο πάνελ), η Βίντα και ο Ρόζενφελντ μίλησαν με ιδιωματισμούς που αναγνώρισαν το παρελθόν τους καθώς και τις πολλές ζωές των οργάνων τους.Η σύγκρουση των ηχητικών κόσμων τους, που τελειοποιήθηκαν μέσα από χρόνια ερμηνείας και πειραματισμών, ανοίγει ένα νέο τοπίο υφών.
Πότε και πώς να ξεκινήσετε, πότε και πώς να τελειώσετε—αυτές είναι οι ερωτήσεις που πλαισιώνουν τον αυτοσχεδιασμό καθώς και τις διαπροσωπικές σχέσεις.Μετά από περίπου τριάντα πέντε λεπτά ζεστού, καταιγιστικού ήχου, ο Ρόζενφελντ και η Βίντα τελείωσαν με ένα βλέμμα, ένα νεύμα και ένα γέλιο για την αδυναμία κάποιου πραγματικού συμπεράσματος.Ένα ενθουσιώδες κοινό κάλεσε για ένα encore.«Όχι», είπε η Βίντα.«Είναι σαν το τέλος».Στον αυτοσχεδιασμό, τα συναισθήματα είναι συχνά γεγονότα.
Η Marina Rosenfeld και ο Ben Vida εμφανίστηκαν στη Fridman Gallery στη Νέα Υόρκη στις 17 Μαΐου 2019, με αφορμή την κυκλοφορία του Feel Anything (2019).
Ώρα δημοσίευσης: Σεπ-13-2022